Jaki jest status mediów cyfrowych w warunkach planetaryzacji współczesnych technologii ICT, komputerów kwantowych i sztucznej inteligencji? W swojej interpretacji Deleuze’a i Guattariego Jussi Parikka osadził media cyfrowe w materialnych uwarunkowaniach Ziemi, podkreślając jednocześnie konieczność zwrócenia uwagi na przestarzałe praktyki i urządzenia, by zrozumieć działanie współczesnych mediów. Jednak jego ostatnie skupienie się na imperialnych praktykach naukowych tworzenia powierzchni jako uprzywilejowanych sposobach pojmowania zmian planetarnych nie potrafi sformułować dekolonialnego paradygmatu zaangażowania w media (i sztukę) współczesną.
Niniejsza prezentacja rozwija pojęcie chaosmotechniki jako dialog z pracą filozofa Yuka Huia. Hui wprowadził pojęcie kosmotechniki, by ukazać, w jaki sposób działalność techniczna – taka jak sztuka – sięga do leżących u jej podstaw kosmologii. Jednym z jego ostatnich studiów przypadku są tradycyjne chińskie pejzaże Shan Shui.
Zainspirowana teorią Jerzego Ludwińskiego o sztuce jako „energetycznej górze”, kosmopoetyką Jadwigi Echaust, „chaosmosem” Jamesa Joyce’a i kosmobudowaniem Witolda Gombrowicza, chaosmotechnika to inkluzywny model twórczości artystycznej, który odnosi się do technik artystycznych ujarzmiających siły kosmiczne i łączących różne linie czasowe, pozostając jednocześnie radykalnie otwartym na przypadek i transdukcyjne stawanie się. Takie artystyczne kosmologie to swoiste modele splecionych relacji ludzi i nieludzi – zarówno na poziomie molekularnym, jak i planetarnym. Chaosmotechnika jako inkluzywny model twórczości artystycznej deterytorializuje binarne ujęcia tożsamości, kładąc nacisk na pojęcie stawania się migrantem oraz problematyzując esencjalistyczne podejścia do kultury.
Prezentacja zilustruje pojęcie chaosmotechniki, pokazując przykłady tego, co nazywam „ezoterycznym” nurtem neoawangardy w Polskiej Rzeczpospolitej Ludowej lat 70., w próbie dekolonizacji zachodniocentrycznej historii sztuki. Ramuję te marginalizowane praktyki jako prekursorskie względem mediów małoplikowych – pojęcia stworzonego przez badaczkę mediów Laurę U. Marks, odnoszącego się do eksperymentalnych dzieł ekologicznych w mediach cyfrowych, których rozmiar nie przekracza 1,44 MB na minutę transmisji online.
– zapowiada artysta, Radek Przedpełski.
Prezentacja zakończy się omówieniem wybranych międzykulturowych dzieł sztuki w formacie small-file. Wydarzenie odbędzie się 10 czerwca na Wydziale Filologicznym UŁ o godz. 15:30 w sali 0.01.
Dr Radek Przedpełski to artysta i badacz mediów, wykładający interaktywne media cyfrowe w Trinity College w Dublinie oraz na Uniwersytecie w Fuzhou (Chiny). Radek jest również podoktoralnym pracownikiem naukowym na Wydziale Inżynierii TCD, gdzie realizuje projekt „Not a Space Race. Towards a New Quantum Policy”. Uzyskał doktorat w dziedzinie sztuki cyfrowej i humanistyki, badając neoawangardowe performanse lat 70. w PRL. Wspólnie z S.E. Wilmerem współredagował tom „Deleuze, Guattari and the Art of Multiplicity” (Edinburgh University Press, 2020). Obecnie pisze monografię o marginalizowanym artyście performance Mareku Koniecznym (1936–2022).
Radek współkuratoruje także coroczny festiwal Small File Media Festival poświęcony zrównoważonej sztuce medialnej, założony przez Laurę U. Marks i organizowany przez Simon Fraser University w Vancouver. Jego praktyka artystyczna, inspirowana mitoekologiami Zewnętrznych Karpat oraz Irlandii, bada powiązania między Ziemią, kosmosem a zrównoważonymi technikami artystycznymi.
Prezentował swoje wielokanałowe instalacje m.in. w Quadrangle Gallery w Galway, w Gandawie (Belgia), Studio T Gallery w Vancouver oraz w Seyðisfjörður we wschodniej Islandii. Radek bada także kulturę polskich Tatarów – przetłumaczył tom tatarskich rubajatów na język angielski oraz prowadził zajęcia poświęcone tureckim rezonansom w kulturze polskiej.